استراتوسفر سیاره مشتری مملو از آبی است که توسط یک تصادم عظیم دنباله‌دار در سال 1994 به این سیاره غول پیکر منتقل شده که نه تنها برای دانشمندان آن زمان، بلکه تاکنون نیز شگفت‌آور باقی مانده است.در ژوئیه 1994، بیش از 20 تکه درهم شکسته دنباله دار «شومیکر-لوی 9» به سیاره مشتری برخورد و نظر ستاره‌شناسان و علاقه‌مندان به این حوزه را به خود جلب کرد.

اکنون پژوهش جدید نشان داده که این برخورد نه تنها به بزرگترین سیاره منظومه شمسی ضربه‌های بزرگی زده که از زمین با تلسکوپهای کوچک قابل مشاهده است، بلکه همچنین محموله‌هایی از آب را در جو مشتری قرار داده است.

برای اولین بار بخار آب در جو بالایی این سیاره توسط رصدخانه فضایی مادون قرمز سازمان فضایی اروپا در سال 1997 دیده شد. این فضاپیما همچنین نشانه‌های مشابهی از آب را در جو سیارات زحل، نپتون و اورانوس شناسایی کرده است.

دانشمندان می‌دانستند که این آب در سیاره مشتری از بخش داخلی جو بالا نیامده زیرا یک تله سرمای مسدودکننده بخار در آن وجود داشته که استراتوسفر سیاره را از ابرهای موجود در تروپوسفر زیر آن جدا می‌کند؛ اما تاکنون منشأ این آب ناشناخته باقی مانده بود.

دانشمندان اخیرا با استفاده از رصدخانه فضایی هرشل، قدرتمندترین تلسکوپ مادون قرمز جهان توانسته‌اند نقشه توزیع بخار آب در جو بالایی مشتری را طراحی کنند.

آنها دریافتند که ناحیه جنوبی این سیاره که دنباله‌دار با آن برخورد کرده، از دو تا سه برابر آب بیشتر از نیمکره شمالی آن برخوردار است. مهمتر اینکه بیشتر این بخار آب در اطراف مناطق برخورد شومیکر-لوی 9 جمع شده بود.

این مشاهدات به محققان اجازه داد تا منابع احتمالی دیگر بخار آب مانند باران دائمی ذرات غبار میان سیاره‌ای را که ممکن است بخار را بطور مساوی‌تری بر روی جو بالایی سیاره پخش کنند، کنار بگذارند.